《长门赋·并序》拼音译文赏析

  • cháng
    mén
    ·
    bìng
  • [
    liǎng
    hàn
    ]
    xiāng
  • xiào
    huáng
    chén
    huáng
    hòu
    shí
    xìng
    bié
    zài
    cháng
    mén
    gōng
    chóu
    mèn
    beī
    wén
    shǔ
    jùn
    chéng
    xiāng
    tiān
    xià
    gōng
    weí
    wén
    fèng
    huáng
    jīn
    bǎi
    jīn
    weí
    xiāng
    wén
    jūn
    jiǔ
    yīn
    jiě
    beī
    chóu
    zhī
    ér
    xiāng
    weí
    wén
    zhǔ
    shàng
    chén
    huáng
    hòu
    qīn
    xìng
    yuē
  • jiā
    rén
    xiāo
    yáo
    hún
    ér
    fǎn
    xíng
    gǎo
    ér
    yán
    cháo
    wǎng
    ér
    lái
    yǐn
    shí
    ér
    wàng
    rén
    xīn
    qiè
    ér
    xǐng
    jiāo
    ér
    xiāng
    qīn
  • zhì
    zhī
    màn
    huái
    怀
    zhēn
    zhī
    xīn
    yuàn
    wèn
    ér
    jìn
    shàng
    jūn
    zhī
    yīn
    fèng
    yán
    ér
    wàng
    chéng
    chéng
    nán
    zhī
    gōng
    xiū
    báo
    ér
    shè
    jūn
    céng
    kěn
    xìng
    lín
    kuò
    qián
    ér
    zhuān
    jīng
    tiān
    piāo
    piāo
    ér
    fēng
    dēng
    lán
    tái
    ér
    yáo
    wàng
    shén
    ér
    wài
    yín
    yún
    ér
    sài
    tiān
    yǎo
    yǎo
    ér
    zhòu
    yīn
    leí
    yīn
    yīn
    ér
    xiǎng
    shēng
    xiàng
    jūn
    zhī
    chē
    yīn
    piāo
    fēng
    huí
    ér
    guī
    weí
    zhī
    guì
    shù
    jiāo
    ér
    xiāng
    fēn
    fāng
    liè
    zhī
    què
    ér
    xiāng
    xuán
    xiào
    ér
    cháng
    yín
    feǐ
    cuì
    xié
    ér
    lái
    cuì
    luán
    fèng
    xiáng
    ér
    beǐ
    nán
  • xīn
    píng
    ér
    shū
    xié
    zhuàng
    ér
    gōng
    zhōng
    xià
    lán
    tái
    ér
    zhōu
    lǎn
    cóng
    róng
    shēn
    gōng
    zhèng
    diàn
    殿
    kuài
    zào
    tiān
    bìng
    ér
    qióng
    chóng
    jiān
    dōng
    xiāng
    guān
    ér
    qióng
    hàn
    jīn
    shēng
    chēng
    ér
    zhōng
    yīn
  • lán
    weí
    cuī
    shì
    wén
    xìng
    weí
    liáng
    luó
    fēng
    róng
    zhī
    yóu
    shù
    lóu
    ér
    xiāng
    chēng
    shī
    guī
    zhī
    weǐ
    cān
    chà
    liáng
    shí
    fǎng
    仿
    leì
    xiàng
    shí
    zhī
    jiāng
    jiāng
    xuàn
    xiāng
    yào
    làn
    yào
    耀
    yào
    耀
    ér
    chéng
    guāng
    zhì
    cuò
    shí
    zhī
    líng
    xiàng
    mào
    zhī
    wén
    zhāng
    zhāng
    luó
    zhī
    màn
    weí
    chuī
    chǔ
    zhī
    lián
    gāng
  • zhù
    meí
    cóng
    róng
    lǎn
    tái
    zhī
    yāng
    yāng
    bái
    háo
    yáng
    huáng
    hūn
    ér
    wàng
    jué
    chàng
    tuō
    kōng
    táng
    xuán
    míng
    yuè
    zhào
    qīng
    dòng
    fáng
    yuán
    qín
    biàn
    diào
    zòu
    chóu
    zhī
    cháng
    àn
    liú
    zhǐ
    què
    zhuàn
    shēng
    yòu
    miào
    ér
    yáng
    guàn
    lǎn
    zhōng
    cāo
    kāng
    kǎi
    ér
    zuǒ
    yòu
    beī
    ér
    chuī
    leì
    liú
    ér
    cóng
    héng
    shū
    ér
    zēng
    ér
    páng
    huáng
    cháng
    meì
    shǔ
    zhī
    yāng
    miàn
    zhī
    xiǎn
    suì
    tuí
    ér
    jiù
    chuáng
    tuán
    fēn
    ruò
    weí
    zhěn
    quán
    lán
    ér
    xiāng
  • qǐn
    meì
    ér
    mèng
    xiǎng
    ruò
    jūn
    zhī
    zài
    páng
    jiào
    ér
    jiàn
    hún
    ruò
    yǒu
    wáng
    zhòng
    míng
    ér
    chóu
    shì
    yuè
    zhī
    jīng
    guāng
    guān
    zhòng
    xīng
    zhī
    xíng
    liè
    mǎo
    chū
    dōng
    fāng
    wàng
    zhōng
    tíng
    zhī
    ruò
    qiū
    zhī
    jiàng
    shuāng
    màn
    màn
    ruò
    suì
    huái
    怀
    zài
    gēng
    tán
    yǎn
    jiǎn
    ér
    dài
    shǔ
    huāng
    tíng
    tíng
    ér
    míng
    qiè
    rén
    qiè
    beī
    jiū
    nián
    suì
    ér
    gǎn
    wàng

原文: 孝武皇帝陈皇后,时得幸,颇妒。别在长门宫,愁闷悲思。闻蜀郡成都司马相如天下工为文,奉黄金百斤,为相如、文君取酒,因于解悲愁之辞。而相如为文以悟主上,陈皇后复得亲幸。其辞曰:
夫何一佳人兮,步逍遥以自虞。魂逾佚而不反兮,形枯槁而独居。言我朝往而暮来兮,饮食乐而忘人。心慊移而不省故兮,交得意而相亲。
伊予志之慢愚兮,怀贞悫之懽心。愿赐问而自进兮,得尚君之玉音。奉虚言而望诚兮,期城南之离宫。修薄具而自设兮,君曾不肯乎幸临。廓独潜而专精兮,天漂漂而疾风。登兰台而遥望兮,神怳怳而外淫。浮云郁而四塞兮,天窈窈而昼阴。雷殷殷而响起兮,声象君之车音。飘风回而起闺兮,举帷幄之襜襜。桂树交而相纷兮,芳酷烈之訚訚。孔雀集而相存兮,玄猨啸而长吟。翡翠胁翼而来萃兮,鸾凤翔而北南。
心凭噫而不舒兮,邪气壮而攻中。下兰台而周览兮,步从容于深宫。正殿块以造天兮,郁并起而穹崇。间徙倚于东厢兮,观夫靡靡而无穷。挤玉户以撼金铺兮,声噌吰而似钟音。
刻木兰以为榱兮,饰文杏以为梁。罗丰茸之游树兮,离楼梧而相撑。施瑰木之欂栌兮,委参差以槺梁。时仿佛以物类兮,象积石之将将。五色炫以相曜兮,烂耀耀而成光。致错石之瓴甓兮,象瑇瑁之文章。张罗绮之幔帷兮,垂楚组之连纲。
抚柱楣以从容兮,览曲台之央央。白鹤噭以哀号兮,孤雌跱于枯杨。日黄昏而望绝兮,怅独托于空堂。悬明月以自照兮,徂清夜于洞房。援雅琴以变调兮,奏愁思之不可长。案流徵以却转兮,声幼妙而复扬。贯历览其中操兮,意慷慨而自卬。左右悲而垂泪兮,涕流离而从横。舒息悒而增欷兮,蹝履起而彷徨。揄长袂以自翳兮,数昔日之諐殃。无面目之可显兮,遂颓思而就床。抟芬若以为枕兮,席荃兰而茝香。
忽寝寐而梦想兮,魄若君之在旁。惕寤觉而无见兮,魂迋迋若有亡。众鸡鸣而愁予兮,起视月之精光。观众星之行列兮,毕昴出于东方。望中庭之蔼蔼兮,若季秋之降霜。夜曼曼其若岁兮,怀郁郁其不可再更。澹偃蹇而待曙兮,荒亭亭而复明。妾人窃自悲兮,究年岁而不敢忘。



司马相如简介: 司马相如(约公元前179年—前118年)是汉族人,生于巴郡安汉县(今四川省南充市蓬安县)或蜀郡(今四川成都),是西汉大辞赋家和杰出的政治家。他在景帝时担任武骑常侍,因病免职。司马相如工于辞赋,代表作品为《子虚赋》。这篇辞赋词藻富丽,结构宏大,使他成为汉赋的代表作家,被后人称为赋圣和“辞宗”。此外,他的另一重要作品是《凤求凰》,该作品描绘了一个凤凰夫妻之间的爱情故事,也被誉为经典之作。 司马相如与卓文君的爱情故事广为流传,据传,司马相如为了追求卓文君,放弃了官位和家产,最终得到了卓文君的芳心。司马相如也是一位杰出的政治家,他在汉武帝时期担任了多个重要职位,为汉朝的发展和繁荣做出了重要贡献。他的政治主张主要包括反对奢侈和铺张浪费,提倡勤俭持家;主张用文治来代替武力,主张以德治国,提出“德治天下”的思想。 司马相如是中国文化史和文学史上杰出的代表,被誉为“赋圣”、“辞宗”,也是汉代伟大的文学家和政治家之一。他的作品和思想影响了后世的文学和思想,是中华文化宝库中的重要财富。