《叹逝赋》拼音译文赏析

  • tàn
    shì
  • [
    weì
    jìn
    ]
  • meǐ
    wén
    cháng
    lǎo
    zhuī
    píng
    shēng
    tóng
    shí
    qīn
    huò
    diāo
    luò
    jìn
    huò
    jǐn
    yǒu
    zhě
    nián
    fāng
    shí
    ér
    qīn
    shǔ
    wáng
    duō
    guǎ
    jiāo
    yǒu
    bàn
    zài
    huò
    suǒ
    céng
    gòng
    yóu
    tóng
    yàn
    shì
    shí
    nián
    zhī
    wài
    suǒ
    rán
    jìn
    shì
    zhī
    nǎi
    zuò
    yuē
  • tiān
    zhī
    yùn
    liú
    fēn
    shēng
    jiàng
    ér
    xiāng
    wàng
    kōng
    jùn
    jié
    xún
    ér
    jǐng
    juē
    rén
    shēng
    zhī
    duǎn
    shú
    cháng
    nián
    zhī
    néng
    zhí
    shí
    piāo
    zài
    lǎo
    wǎn
    jiāng
    duì
    qióng
    zhī
    zhēng
    hèn
    cháo
    xiá
    zhī
    nán
    wàng
    tāng
    jiè
    jǐng
    zhī
  • beī
    chuān
    yuè
    shuǐ
    chéng
    chuān
    shuǐ
    tāo
    tāo
    ér
    shì
    yuè
    rén
    ér
    weí
    shì
    rén
    rǎn
    rǎn
    ér
    xíng
    rén
    shì
    ér
    xīn
    shì
    rén
    zhī
    néng
    meǐ
    chūn
    huá
    cǎo
    cháo
    ér
    lòu
    jīng
    zhōng
    ér
    cháng
    rán
    shuài
    pǐn
    zhī
    zài
    tiáo
    héng
    suī
    jìn
    ér
    suī
    beī
    xīn
    chóu
    yān
    ér
    shāng
    liàng
    zào
    huà
    zhī
    ruò
    ān
    jiǔ
    cháng
  • tòng
    líng
    gēn
    zhī
    yǔn
    yuàn
    ěr
    zhī
    duō
    sāng
    dào
    táng
    gòu
    zhī
    cuì
    mǐn
    chéng
    zhī
    qiū
    huāng
    qīn
    shì
    jiāo
    ér
    wàng
    jīn
    zhī
    fāng
    dài
    shì
    tiān
    zhī
    shāng
    huái
    怀
    duō
    niàn
    mào
    cuì
    ér
    xiān
    huān
    yōu
    qíng
    ér
    chéng
    zhì
    kòu
    ér
    xìng
    duān
    shì
    zhī
    yǒng
    zài
    ér
    weí
    yán
  • chōng
    táng
    ér
    yǎn
    xíng
    lián
    jià
    ér
    xuān
    nián
    shí
    wǎng
    ér
    cán
    huò
    míng
    miǎo
    ér
    jìn
    huò
    liáo
    kuò
    ér
    jǐn
    bàn
    xìn
    sōng
    mào
    ér
    bǎi
    yuè
    juē
    zhī
    fén
    ér
    huì
    tàn
    gǒu
    xìng
    mìng
    zhī
    shū
    tóng
    ér
    lán
    zhān
    qián
    guǐ
    zhī
    zhī
    zhī
    liáng
    jiān
    ér
    shēn
    dào
    xíng
    zhī
    jiāng
    rán
    qíng
    ér
    guǎ
    fāng
    yuàn
    gǎn
    zhī
    duō
    yán
    liàng
    duō
    yán
    zhī
    gǎn
    shén
    shì
    ér
    huò
    xún
    píng
    shēng
    xiǎng
    xiàng
    lǎn
    qián
    ér
    huái
    怀
    zhī
  • hán
    lín
    wán
    chūn
    qiào
    ér
    yǒu
    chù
    wàn
    leì
    shēng
    beī
    tàn
    tóng
    jié
    ér
    shí
    nián
    wǎng
    ér
    niàn
    guǎng
    广
    báo
    ér
    qīn
    luò
    luò
    ér
    yǒu
    ér
    suǒ
    jiù
    yào
    shí
    qiān
    bǎi
    xīn
    wàng
    yuán
    qíng
    ér
    lái
    zhái
    tuō
    hòu
    shēng
    jiāng
    lǎo
    ér
    weí
  • rán
    hòu
    jié
    ān
    huái
    怀
    miào
    tiān
    zào
    jīng
    shén
    cāng
    zài
    shì
    biǎo
    zhī
    tóng
    meì
    qín
    wǎn
    yuàn
    zǎo
    zhǐ
    zhī
    fāng
    chú
    qíng
    zhī
    jiǎo
    gǎn
    qiū
    huá
    shuaī
    cuì
    líng
    lòu
    fēng
    cǎo
    zài
    yīn
    yōu
    ér
    weí
    yún
    shí
    dào
    jiāng
    tiān
    zhī
    shèng
    rén
    zhī
    hóng
    bǎo
    jiě
    xīn
    leì
    liáo
    yōu
    yóu
    lǎo

原文: 昔每闻长老追计平生同时亲故,或凋落已尽,或仅有存者。余年方四十,而懿亲戚属,亡多存寡;昵交密友,亦不半在。或所曾共游一途,同宴一室,十年之外,索然已尽,以是哀思,哀可知矣,乃作赋曰:
伊天地之运流,纷升降而相袭。日望空以骏驱,节循虚而警立。嗟人生之短期,孰长年之能执,时飘忽其不再,老晼晚其将及。对琼蘂之无征,恨朝霞之难挹。望汤谷以企予,借此景之屡戢。
悲夫,川阅水以成川,水滔滔而日度。世阅人而为世,人冉冉而行暮。人何世而弗新,世何人之能故。野每春其必华,草无朝而遗露。经终古而常然,率品物其如素。譬日及之在条,恒虽尽而弗悟。虽不悟其可悲,心惆焉而自伤。亮造化之若兹,吾安取夫久长。
痛灵根之夙陨,怨具尔之多丧。悼堂构之瘁,悯城阙之丘荒。亲弥懿其已逝,交何戚而不忘。咨余今之方殆,何视天之芒芒。伤怀凄其多念,戚貌悴而鲜欢。幽情发而成绪,滞思叩而兴端,此世之无乐,咏在昔而为言。
居充堂而衍宇,行连驾而比轩。弥年时其讵几,夫何往而不残。或冥邈而既尽,或寥廓而仅半。信松茂而柏悦,嗟芝焚而蕙叹。苟性命之弗殊,岂同波而异澜,瞻前轨之既覆,知此路之良艰。启四体而深悼,惧兹形之将然。毒娱情而寡方,怨感目之多颜,谅多颜之感目,神何适而获怡。寻平生于响像,览前物而怀之。
步寒林以悽恻,玩春翘而有思,触万类以生悲,叹同节而异时,年弥往而念广,途薄暮而意迮。亲落落而日稀,友靡靡而愈索。顾旧要于遗存,得十一于千百。乐心其如忘,哀缘情而来宅。托末契于后生,余将老而为客。
然后弭节安怀,妙思天造,精浮神沧,忽在世表,悟大暮之同寐,何矜晚以怨早。指彼日之方除,岂兹情之足搅。感秋华于衰木,瘁零露于丰草。在殷忧而弗违,夫何云乎识道。将颐天地之大德,遗圣人之洪宝。解心累于末迹,聊优游以娱老。



陆机简介: 陆机(261-303),字士衡,吴郡吴县(今江苏苏州)人,西晋文学家、书法家,孙吴丞相陆逊之孙、大司马陆抗之子,与其弟陆云合称“二陆”。孙吴灭亡后,陆机出仕晋朝司马氏政权,历任平原内史、祭酒、著作郎等职,世称“陆平原”。他“少有奇才,文章冠世”(《晋书·陆机传》),与弟陆云俱为中国西晋时期著名文学家,被誉为“太康之英”。陆机还是一位杰出的书法家,他的《平复帖》是中古代存世最早的名人书法真迹,其书法被誉为“秀丽清新,笔力洒脱”。303年,陆机在“八王之乱”中被夷三族,不幸终生。